1962'de Özbay'ın zengin mirası, bugün torunu Mustafa Özbay tarafından yönetilen ve dedesi Mustafa Özbay'ın aynı adını taşıyan, dağlar, vadiler, dağlar, vadiler, ve Orta Doğu Bölgesi'nin en devasa ateşli silahlarının kalbi olan harika doğal manzaralar.
“Yıl 1962, kabaca 40-45 yaşlarındaydım. Silah ustası olmak için Beyşehir'e gittim. Yetenekli olduğumu biliyordum. 1. Dünya Savaşı'nda teğmenken silah yapmayı öğrenmiş bir usta vardı ve bana öğretmeyi kabul etti. Sabahları kendimi atölyede silah ustalığına gömdüm ve bütün gece orada kaldım. O üretim yerinde her türlü şeyi yaparak 60 günde el becerimi artırdım. Daha sonra Üzümlü'ye dönüp kendi silahhanemi kurdum, yani Üzümlü'ye av tüfeğini ilk ben getirdim. Silah üretirken sayısız zorluklarla karşılaştım. Bir alıcı yapmayı başardım ama namluyu kaynatmadım. Bunun olması için namluyu ateşe verdim, kömür yığdım ve kaynak macunu döktüm. Bir üfleyici kullandım ve namludan yeşil bir gaz çıktı. Yeşil işareti gördüğünüzde kaynak mükemmel bir şekilde yapılmıştı. İlk yaptığım tabanca tek kırmaydı ve o da Üzümlü'deki ilk av tüfeğiydi. El yapımı bekar molalarımı görenler ders vermemi istediler, ben de dokuz çırakla işe başladım. Dokuz makine aletim vardı. Tüfeğin çorbadan kuruyemişe kadar tüm parçalarını ben yaptım. Namlu üretimi için iki gün, dipçik için bütün bir gün harcadım. Tek bir aranın üretimiyle geçirdiğim süre on gündü. Tek bir molanın fiyatı o zamanlar yaklaşık 100 dolardı. Ürettiğim el işi tek kırıntıları sattım, sonra malzeme almak için para biriktirdim. Sonra işim günden güne büyüdü ve büyüdü. Satıldığında elde ettiğim kazançtan çok silah üretmekten çok keyif aldım. Ardından Üzümlü Silahlar Kooperatifinin kurucu üyesi olarak yer aldım.” diyor Türk gazisi dedem Mustafa Özbay.
Özbay'ın dededen toruna geçen mirasının 58 yıl önce Üzümlü/Konya'da başladığı geçmişine borçluyum. Bu mirastan haklı bir gurur duyuyorum ve kendimi yeniden canlandırmaya adadım. Şimdi bile müstakbel torunumun eşi benzeri olmayan silahlar ürettiğini ve bu mirasın tüm dünyada gelişmesi gerektiğine olan inancın ateşini asla söndürmediğini görebiliyorum.
